Zinloos rijk en blablabla!

Ik presenteer u, één van de meest verstandige en moraalrijke verhalen ooit geschreven: Het land van de grote woordfabriek door Agnes De Lestrade.

Stel je voor! Een land waar je voor je woorden zou moeten betalen. Een idee of niet? En zo ja, op welke manier? Zouden mensen dan verplicht zijn om minstens twee keer na te denken vooraleer ze iets zeggen? Zouden ze minder impulsief zijn in het rondstrooien van holle uitspraken en zouden alle gesprekken een meerwaarde krijgen? Zou de kloof tussen arm en rijk slinken of net groter worden? En wat met de nadruk van het dagelijkse leven van tegenwoordig? Vindt er zich een verschuiving plaats van sociale media naar de face too face gesprekken zoals oudsher? … Wat doen we als we opeens moeten betalen voor onze woorden…

Ik persoonlijk, ben echt volledig verkocht aan dit boek. Het is rijk aan woorden, thema’s, niveau’s, … enzovoort. Het verhaal verteert gemakkelijk intro’s van allerlei moeilijk aan te brengen thema’s zoals: de kloof tussen arm en rijk of het overbodige/bewustzijnsloze gebruik van woorden ten opzichte van elkaar of binnen sociale media. Het boek zet aan om beter na te denken vooraleer je iets zegt en draagt dus echt een moraal met zich mee. Daarnaast is het ook multi inzetbaar voor alle leeftijden door de omschrijving van de tekst, door de prenten -die niet benadrukken “ik heb een leeftijdsgrens”- en door de veelheid aan interpretaties dat het verhaal toelaat. Ik vind het een verrukkelijke manier om even stil te staan bij onze praatgrage maatschappij en er zowel de voor- als nadelen uit te kunnen halen aan de hand van het verhaal van een geniale schrijver met een nog genialer fantasierijk brein. Ik geef even een voorsmaakje.

In bovenstaande prent zie je een gewone jongen woorden vangen. Hij is ze aan het sparen voor een speciaal moment. Maar… de mooiste woorden, zijn de duurste en dat weet hij. Daarom staat hij dagelijks met zijn vangnet in de wind, in de hoop dat hij ooit dat onbetaalbare woord vangt en kan uitspreken tegen Siebelle…

Hoe mooi zou het zijn mocht iemand zo veel moeite doen om een boodschap over te brengen naar jou? Het zou mooi zijn mochten we allemaal eens meer nadenken over wat we zeggen en wat we eigenlijk precies willen zeggen.

Het land van de grote woordfabriek is dus een mooie aangelegenheid om mensen eens bewust te maken van de draagkracht van hun woorden. En net daarom vind ik dit één van de mooiste boeken ooit geschreven en vind ik het een privilege om dit met mensen te kunnen delen.

Geniet ervan.

 

Subjectieve schoonheid…

Een leuke maar moeilijke vraag. Er passeerden reeds verschillende prentenboeken de  revue en ik heb mijzelf betrapt op meer dan één favoriet. Zo houd ik bijvoorbeeld van simpel, aquarel, zachte/pastel in plaats van hevige kleuren en dikke lijnen. Ik hou ook niet van de typische kindertekening maar meer van semi-realistische weergaven van figuren. Niet te realistisch (anders is er een te grote druk op het “groot worden”) en ook niet te kinderachtig (iets wat zegt: “jij blijft klein”) Ik hou van tekeningen die het perfect oké maken om een twintiger een prentenboek te laten lezen. een voorbeeld…

Dit is de voorpagina van het Boek Buikpijn van Aldo De Vos. Het boek zelf gaat over een nijlpaard dat te veel heeft gegeten. Hij at alle restjes op van zijn verjaardag en is nu ziek. Hij vraagt hulp aan al zijn vrienden, maar deze kunnen hem niet helpen. Tot…

Zoals je ziet is de tekening zelf eenvoudig, dunne lijnen, aquarel en toch realistisch. geen overdaad, maar zachte kleuren. En zoals je ziet, de simplistische tekeningen zijn 100% verstaanbaar en minstens even mooi.

Voor diegenen die ook de kleine dingen in het leven appreciëren, een subtiele knipoog.

convocatie? That’s the question

Het heeft even geduurd vooraleer ik een onbegrijpelijk woord heb geselecteerd. Louter om de reden dat ik niet onmiddellijk bewust in contact ben gekomen met een woord dat ik niet kon afleiden uit de context. Dit tot vanmorgen -toen ik in mijn auto onderweg naar school- naar het nieuws luisterde en het woord ‘convocatie’ hoorde. Het duurde even tot het bij me doordrong, dat ik het woord eigenlijk niet begreep en dus ook niet kon plaatsen binnen de context van het verhaal. Ik ging zo op in het proberen begrijpen, dat het radioverhaal mij volledig is ontgaan. Ik begon andere woorden af te leiden die ik wel ken en begrijp, die ongeveer dezelfde woordstructuur hadden. Bijvoorbeeld convoi, misschien was convocatie een afgeleidde van het woord konvooi en had het dus iets te maken met een groep voertuigen. Maar zeker was ik niet aangezien de gehele context er rond niet duidelijk genoeg was en mij ook gedeeltelijk was ontgaan. Ik ben het woord blijven onthouden door de link dat ik had gelegd naar convoi, en heb het na aankomst op de campus onmiddellijk opgezocht. Convocatie betekent een oproeping of een bijeenroeping voor samenkomst. Uiteindelijk ben ik nu wel nieuwsgierig naar de context van deze ochtend om zo het woord nog beter te begrijpen en eventueel te verankeren. Iets waar ik nu voor vrees omdat het geen diepere wortels kent binnen mijn geheugen.

Ik weet nu wel voor mijzelf dat er nog miljoenen woorden zijn die mij dagelijks passeren, die ik eigenlijk niet begrijp. Naar de toekomst toe wil ik hier meer notie aan geven.

Nu komt de aap uit de mouw

Hallo fans van Samson en Gert

Voor het tweede deel van onze blogopdracht ben ik even teruggegaan in de tijd. Mijn all time favourite kinderreeks was en is ‘Samson en Gert’. Pure nostalgie en geen leukere opdracht dan opnieuw afleveringen bekijken in de zoektocht naar een zegswijze. Zo stootte ik dan ook op de aflevering van een aap in het huis. Deze aflevering herinnerde ik mij nog van vroeger. Belgisch beroemde aflevering waar het succesnummer ‘er zit een aap in ons huis’ uit werd afgeleid.

Op een bepaald ogenblik verwoordt Alberto (ons beter gekend onder de alias Meneer Spaghetti) de zegswijze ‘nu komt de aap uit de mouw’. Wij gebruiken de zegswijze wanneer we willen zeggen; ‘nu komt de ware aard van hem/haar naar boven!’, in de aflevering werd de uitspraak incorrect gebruikt en gewoon gelinkt aan de aanwezigheid van de aap in het huis. Maar had deze uitspraak in oorsprong dan echt iets te maken met een aap?…

Het antwoord is ja! Volgens volgende website;
https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/nu-komt-de-aap-uit-de-mouw
zou de zegswijze haar herkomst inderdaad te danken hebben aan een aap. Kunstenmakers of artiesten, verstopten wel degelijk een aapje in de mouw, om dit dier ten gepaste tijde, tevoorschijn te laten komen om zo omstaanders te verrassen. Een andere verklaring zou kunnen wijzen op apenstreken AKA kwajongensstreken in de mouw houden of deze verbergen. Wanneer deze dan”tevoorschijn” kwamen zou men iemands ware aard ontdekken.

Als ik eens nadenk over deze zegswijze en de mate waarin deze nog wordt gebruikt, is dit heel schaars. En toch weet nog iedereen wat ze betekent. Dit omdat we zegswijzen voorgeschoteld kregen/krijgen in het lager onderwijs en deze vanbinnen en vanbuiten moesten leren. En maar goed ook denk ik dan, anders was deze parel van een zegswijze misschien al verloren gegaan onder de constante aanbreng van nieuwe woorden en stijlen.

Bij deze: Bedankt onderwijs!