Bertje Big

“Wat is het heerlijk om een biggetje te zijn, denkt Bertje Big en hij droomt weg…” Een zin die nog steeds door mijn hoofd spookt sinds ik twee jaar was. Bertje big is een kinderboek geschreven door Peter Brouwer en wat het verhaal zo sterk maakt, zijn de prachtige tekeningen. Het verhaal gaat over een big, genaamd Bertje. Hij is niet meer gelukkig als big en wil heel graag een ander dier zijn. Daarom gaat hij op stap en zo komt hij andere dieren tegen, zoals een koe. Maar een koe kon hij helemaal niet worden, want koeien worden gemolken en een big heeft geen uier! Ook een paard zijn was geen optie voor Bertje, want paarden moeten nu eenmaal hard kunnen rennen en dat kunnen biggetjes niet. Een schaap dan? Ook niet, want Bertje heeft geen wol om geschoren te worden. Als laatste eindigt hij bij de kippen. Alles verliep vlot, tot de kippen gingen slapen. Bertje kan toch helemaal niet slapen op een stok! En zo kwam hij terug bij zijn broertjes en zusjes in het modderbad. Moe maar voldaan ligt de hele familie Varken te slapen op een zacht bed van stro. “Wat is het heerlijk om een biggetje te zijn, denkt Bertje Big en hij droomt weg…”

Ik vond het moeilijk om er slechts één illustratie uit te pikken omdat ik ze stuk voor stuk prachtig vind. Ik heb er toch voor gekozen om de illustratie met jullie te delen waarbij Bertje Big terug bij zijn familie komt in het modderbad. Vroeger kreeg ik altijd kippenvel toen ik deze afbeelding zag. Ik vond zowel de boodschap erachter als de tekening heel mooi.

Schim of schaduw?

Op vrijdagnamiddag heeft het vierde leerjaar van VBS ’t Wimpelke muzische vorming. Een ‘uitleefmoment’ voor hen en daarom probeer ik als leerkracht er alles aan te doen om het voor hen zo fijn mogelijk te maken.

Ik startte de les muzische vorming met het voorlezen van een fragment uit het verhaal ‘Schim’, geschreven door Wally De Doncker. De nieuwsgierigheid van de leerlingen werd meteen gewekt door het boeiende onderwerp.

Lars is een simpele jongen en woont samen met zijn moeder en vader in een klein huisje. Op een dag ging Lars spelen in het bos en doet hij een onvoorstelbare ontdekking: zijn schaduw is levend en hij kan er zelfs mee praten! Schim, de schaduw van Lars, volgt hem overal waar er licht op het lichaam van Lars schijnt. Schim is onmisbaar voor Lars en hij gaat steeds naar hem op zoek door met een zaklamp op zichzelf te schijnen zodat Schim op de muur tevoorschijn komt.
De mama en nicht van Lars, Geike, geloven er helemaal niets van. Natuurlijk niet, want enkel Lars kan Schim horen praten. Maar dat weet Lars ook niet en daarom vindt hij het ook niet eerlijk dat niemand hem gelooft! Toch kan het hem allemaal niet veel schelen wat de anderen ervan denken, zolang hij maar met Schim kan praten.
Lars is erg benieuwd hoe het leven van Schim eruitziet, want Schim heeft geen lichaam. Schim heeft wel een hoofd, maar dat is eigenlijk het hoofd van Lars. Schim en Lars besluiten om in elkaars lichaam te kruipen. In de nacht dat er een volle maan is, wordt Schim Lars en wordt Lars Schim. Schim kan eindelijk voelen, ruiken, proeven, zien en horen! Mama en Geike voelen aan dat er iets niet klopt.
Natuurlijk is nu de grote vraag: komt Lars ooit nog terug?

Ik vind het een schitterend boek omdat het een heel amusant en alledaags thema is. We hebben allemaal een schaduw, maar ik heb er nog nooit bij stilgestaan dat je daarmee zou kunnen praten. Ik denk dat de leerlingen net hetzelfde gevoel hebben na het lezen van het fragment.
Ik kies er bewust voor om het slot van het boek niet te verklappen zodat ik jullie kan aanzetten om het boek zelf eens te lezen. Ik hoop dat ik jullie nieuwsgierig heb gemaakt door de inhoud van het boek kort te schetsen.

Ik heb het gebruikt als lesinstap bij mijn les muzische vorming over schaduw. De leerlingen maakten een knutselwerk waarbij ze de schaduw van een zelfgemaakt poppetje moesten overtekenen.

De kinderen vonden het een heel fijn fragment en vroegen ook of ik het boek in de klas zou laten zodat ze er nog in konden verder lezen. Natuurlijk heb ik dat dan gedaan zodat de leerlingen niet te nieuwsgierig bleven naar de rest van het boek.

Smartphone kapot… Wat nu?!?!

Afgelopen week zat ik met een groot probleem: mijn smartphone deed het niet meer. Wat ben je tegenwoordig nog zonder smartphone?

Ik besloot om raad te vragen aan mijn gezinsleden. Mijn zus keek ernaar en wist meteen wat er fout was. Ze zei tegen mij: ”Je moet hem laten kalibreren!”. Ik antwoordde: ”Wat is dat?”, waarop zij terug antwoordde: ”Als je op je scherm drukt, drukt hij niet op de juiste plaats. Je moet je gevoeligheid van je touchscreen laten aanpassen en dat noemt men een kalibratie.”

Zo leerde ik het nieuwe woord ‘kalibreren’ kennen. Natuurlijk kan dit in vele contexten worden geplaatst. Bijvoorbeeld als iemand een tafel maakt, moeten de poten loodrecht onder de plaat komen. Dit is ook een soort van kalibratie.

Kalibreren is dus eigenlijk iets nauwkeurig instellen aan de hand van een standaard.

Ik kan het makkelijk onthouden omdat ik er al heel veel heb over opgezocht, het zal nooit meer uit mijn geheugen gewist worden!

 

Als sneeuw voor de zon verdwijnen

Amika, Amika, jij bent mooier dan de meeste mensen, Amika, jij vervult mijn allerdiepste wensen, dat ben jij, ik ben zo blij, mijn allerbeste vriend… Misschien hebben jullie het niet door, maar dit is de begingeneriek van mijn favoriete jeugdreeks op Ketnet, AMIKA. Ik heb het wel drie keer gezien. Nadien verschenen er ook twee boeken van en ook deze heb ik met alle plezier uitgelezen.

Amika is een wonderpaard en Merel is de gelukkige die er op mag rijden. Maar natuurlijk loopt niet alles van een leien dakje. De vader van Merel, Thijs, heeft een hekel aan paarden sinds de dood van de moeder van Merel, Sofie. Merel loog tegen haar vader over het feit dat ze niet op paarden zou rijden. Ze won de lentejumping en was de beste amazone die er was. Ze verscheen in kranten en iedereen verwachtte heel veel van haar, al hoopte haar vader daar anders op:

‘Mag ik op paardrijles?’ vroeg Merel.
‘Op paardrijles?’ Haar papa bevroor.
‘Ja, een keertje in de week,’ zei Merel, ‘gewoon voor mijn plezier.’
‘Weet je wat dat kost? Dat is voor rijke mensen!’
Merel sputterde tegen. Zo duur was paardrijles nu ook weer niet, en ze kon toch zelf iets bijleggen? probeerde ze. Maar papa wilde er niets van horen. ‘Zet die gekke dingen maar uit je hoofd’, zei hij misnoegd.
Merels vrolijke stemming verdween als sneeuw voor de zon.

Ik heb voor deze uitdrukking gekozen omdat ik ze vroeger zelf als kind niet snapte.

‘Als sneeuw voor de zon verdwijnen’ wil zeggen dat plots iets spoorloos weg is. In deze context wil het zeggen dat Merel haar goed humeur plots verdwenen is. Ze was heel blij omdat ze in alle kranten stond, maar door de harde woorden van haar vader is ze plots zeer boos.